Ponad przeznaczenie- PROLOG

PROLOG

- Isao zostaje skazany na wieczne wygnanie za popełnienie czynu niewybaczalnego. Czy oskarżony chciałby odnieść się do wyroku?
-Tak. Chciałbym zaznaczyć że wyrażam ogromny żal. Zdaję sobie sprawę, że nie jestem godzien przebywać dalej w tym świętym miejscu, w towarzystwie istot tak doskonałych. Sama świadomość skazy jaką na siebie nałożyłem męczy mnie duchowo..- Na rozkaz Najwyższego zaczynają odprowadzać oskarżonego do krawędzi dwóch światów.- Lecz czy mogę błagać o łaskawszy wymiar kary?
-Po tym co uczyniłeś, Isao? Niestety Twoje żebranie na nic się nie zda. Znasz doskonale wszystkie nasze prawa i zdajesz sobie sprawę, że nie posiadamy litościwej natury- beznamiętne spojrzenia Najwyższego nie pozostawiało nadziei dla anioła.-Strąćcie go już, bo patrzeć na niego nie mogę- zwrócił się bezpośrednio do strażników.
Isao poddał się woli zgromadzonych i bez oporu stanął nad Przepaścią. Podniósł wzrok i po raz ostatni spojrzał na tłum. Ujrzał ostatni przebłysk nadziei.
-Nawet Ty, bracie, nic nie powiesz? Zawsze stawałeś w mojej obronie. Od lat byliśmy nierozłączni. Rada chyba nie uwzględniła więzi łączącej anielskich bliźniaków. Mysl, że widzę Cię po raz ostatni mnie przeraża..- Hajime nie mógł patrzeć jak traci kochanego brata, jedynego brata, w dodatku bez pożegnania.
Gdy tylko uczynił pierwszy krok nogi same poniosły go do bliźniaka. Stanął przed nim i ujrzał samego siebie, jakby patrzył w lustro. Jednak oczy brata były inne, zimne z dziwnym błyskiem.
-Dobrze wiesz, że gdybym mógł..- rzekł ze łzami w oczach.
-Tak, dobrze wiem..- uścisnął Hajime na pożegnanie. Haijme wyswobadzając się z uścisku położył dłoń na piersi brata i pchnął go w przepaść. 

– Żegnaj, bracie. -rzekł odwracając się na pięcie z tryumfalnym uśmiechem.